استاد خلیل بلدی متخلص به باغبان، شاعر توانا ، مردمی ، خوش ذوق ، ساده و بی آلایش سده ای ، ادیبی است که جامعه ادبی سده ، دیار آفتاب و جایگاه عشق و شور وادب مرهون وجود اوست . شاعر توانا در سال 1315 در محله ی فروشان دیده به جهان گشود . کودکی را نزد پدرش به باغبانی مشغول بود و با دلی پر طراوات از سبزی باغ و بوستان تحصیلات جدید را تا کلاس ششم اکابر گذرانده و سپس مدتی را صرف تحصیلات حوزوی و زبان عربی نمود. استعداد شاعری او در کودکی با خواندن و حفظ نمودن اشعار بروز یافت و در همان دوران شروع به سرودن اشعار عاشورایی و نوحه های سینه زنی نمود که این بیت از اولین اشعار برخاسته از جان عاشق او به اهل بیت است:

کاش بودم به کربلای حسین     تا کنم جان خود فدای حسین

استاد خلیل بلدی در سال 1332 به اتفاق مرحوم عباش صفائی به انجمن ادبی کمال راه یافت و از محضر اساتیدی چون صغیر و بصیر و شکیب اصفهانی بهره های فراوان برد و در سال 1338 مجموعه ای را با عنوان "نغمه ی دل" منتشر نمود.در سال 1342 سروه هایی را در مدح حضرت امام"ره" و بر علیه نظام سلطنتی با زبان کنایه سرود که این بیت از اشعار اوست:

توضیح می دهم تا بدانند عاشقان    غیر از کتاب وصل تو ما را رساله نیست

اگر زه هجر تو مردم میفکن از نظرم                   بگوخلیل ز قربانیان کوی من است

چند بیت از استاد:

روی دوست

رخ گلشن امید و آرزوی من است                             نگاه غمزه گرت پیک راز گوی من است

مرا همیشه بهار است دل به شادی عشق               چون روی هم چو بهار تو رو به روی من است

دلم زدیده در آید ز شوق همراه اشک                       اگر نگاه تو را بنگرم به سوی من است

شکفت گل ، تو هم ای غنچه لب بخند و ببین            به گریه ها که گره گیر در گلوی من است

چنان که رسم تو ناز و عتاب و دل بری است              صفا و سادگی و عشق و مهر ، خوی من است

به آستان تو سر دارم و سر افرازم                            که خاک راه تو ای دوست آبروی من است

قسم به پاکی دل ها که پابند توآند                          که جان نثاری راه تو آرزوی من است

این استاد گرانقدر در سال 1344 با کوشش اساتید گران قدر ، مرحوم عباس صفائی و مرحوم حجة الاسلام دکتر ابوالبرکات و .. انجمن ادبی سروش را در سده تاسیس نمود که این انجمن هنوز هم محفل گرم شاعران و صاحبان ذوق است.