ملامحمد شریف
اين نکته نيز شايان ذکر اسن که شريفا در في البداهه گويي استادي بي نظير بوده است
السلام عليک حضرت مير اي مويد ز ايزد متعال
اي که نعل سمند جاه تو گشت حلقه گوش آسمان چو هلال
بنده يک شب بخدمت تو رسيد خسته و مانده وپريشان حال
نکته ها گفت ليک نشنيدي بسکه بودت غرور جاه و جلال
از رسولت نخورده بود بگوش نکته انظرو الي ما قال
بعد از آن چو صدف دهان را دروخت چون نديد امتياز لعل و سفال
صبح بيطار اسب من گشتي من از اين مرحمت شدم خوشحال
کنديش نعل و من شدم راضي تو زدي بر سمند من جاه و جلال
نعل اسب مسافران چه کني پس رعيت چگونه دارد حال
مال شاعر بمفت نتوان خورد مگر آن شاعري که باشد لال
در حق شاعران بدي کردن هست با خرس در شدن بجوال
نکني حمل بر سفاهت من کز تو اينها گمان نداشت خيال
عوض نعل اسب را بفرست ريشخندي که رفته بر تو حلال
احتياجي ندارد اين دعوي بميانجي . قاضي و دلال
مي کند صلح هم شريف بتو بکلامي که مثل اوست محال
ابره و کله ترک و استر او يک بيک بي نظير و شبه و مثال
زود بفرست تا نگرديده خامه رو سياه همچو شکال
يا بيت شعر هاي که راوي ميگويد(وقتي مويد براي شريفا کلاه زبوني فرستا اين قطعه(شعر زير)را گفت)
کلهي تحفه فرستاد به من حضرت مير کانچنان تحفه نديده فلک مينيايي
رنگ خاکستري پيکر آن تابوتي دهن آن دهلي و سر آن سرنايي
بوريا باف عجب بافته اين تحفه که هست از برون خايه قوچي ز درون گيپايي
راست چون ديزي کج واج شکسته دهنيست که پر از پشم سگ گر کندش گيپايي
هر که ديد آن به سرم گفت مبارک باشد پاره خيک پنير خلج و قشقايي
لر اگر ديد مرا گفت ببو اين چي چيه ترک اگر ديد گفت پر قنقايي
وان جماعت که شناسد مرا مي گويند حيف آخوند شريفا که شده سودايي
بردمش تا بفروشم بجز از خنده نداد هيچ کس قيمت آن يکه در دريايي
اين همان لايق مير است بدو باز بفرست تابسر نهدش در گه بزم آرايي
دوش با اين کلهم ديد عزيزي از دور گفت اين مسخره کيست بدين رعنايي
چون به پيش آمد و دانست منم گفت آخوند که ترا تخته کله کرده بدين رسوايي
ما یاد گرفتیم که پاینده بمانیم