خدا کند که نیاید!

در دوران کودکی و نوجوانی هیچ گاه دوست نداشتم خلبان شوم، چون " فکر می کردم خلبان ها با پرواز بر فراز سر مردم، مردم را کوچک و حقیر می بینند و خود را بالاتر از همه و نزدیکتر از همه به خدا می دانند".

حتی لحظه ای به خود اجازه نمی دادم که در مورد شغل خلبانی فکر کنم هرچند خوب می دانستم که همه خلبانها اینچنین نیستند.

در مورد موضوع علم بهترست یا ثروت زیاد انشا می نوشتم.هر دفعه برای اینکه نمره خوبی از انشایم بگیرم علم را بر ثروت برتری می دادم. مدرسه به ما دانش آموزان آموخته بود، "راه بیست گرفتن" اینست که حرفی بزنی که دیگران خوششان بیاید و لزومی ندارد حتما به آن حرف عمل کنی یا عقیده واقعی ات باشد.

 

راستش از قدرت هم بدم نمی آمد، چون می دانستم اگر قدرت باشد، ثروت هم هست و اگر ثروت باشد، علم هم هست و اگر مدرک باشد، ارتقا هم هست و اگر ارتقا پیدا کنی ثروت و در نتیجه قدرتت افزون می گردد.

 

همیشه دوست داشتم که با رای مردم مسئولیتی را در دست بگیرم و از اینکه مردم به من رای بدهند لذت می بردم.اما لذت کافی نبود، لذتش فقط چند روز طول می کشید. این را در انتخابات دانشگاه تجربه کرده بودم. بعد از این لذت، آنچه می ماند "تعهد بود و مسئولیت و پاسخگویی". رای مردم، سنگین ترین نوع مسئولیت است که بر دوش یک نفر گذاشته می شود.

 

خدا کند که نیاید! ایکاش در همان دوران بچگی ام باقی می ماندم و خیلی از چیزهایی که الان درک می کنم را درک نمی کردم. ایکاش سال 84 و ندای عدالتی که سرداده شد را از یاد می بردم. راستش به عدالت هم بدبین شده ام. ایکاش فراموش می کردم که چه قولهای قشنگی به مردم داده شد. درست به یاد می آورم که می گفتند "رجایی دیگر" است.

خدا کند که نیاید! فکر می کردیم اگر بیاید رشوه و زیرمیزی(و هدیه!)  در سطوح مدیریتی جامعه پایان می یابد و ارزش ها جایگزین روابط می شوند. فکر می کردیم مدیران پاسخگو می شوند و عدالت در پایین ترین سطح خود در جامعه تجلی پیدا می کند.

خدا کند که نیاید! اگر بیاید چه بد می شود؛ چه بد می شود اگر از زبان خمینی شهری ها بشنود که فقط "راه بیست گرفتن را خوب بلد است".

خدا کند که نیاید! وقتی بیمارستان ابتر منظریه در خاطرم مجسم می شود(که نماد مظلومیت و عقب نگاهداشتگی سده است) به یاد ندای عدالتش می افتم و برداشتهای بچگانه ای که از این شعارها داشتیم. خواهشا فراموش نکنید که بیشترین افتخاراتشان، افتخارات عمرانی است.

راستی اگر بیاید و ببیند که آب از آب تکان نخورده، چقدر خجالت می کشد؟ اصلا می کشد یا نمی کشد؟ شاید هم حس خلبانی دوران کودکی ام را دارد و بنابراین لزومی بر پاسخگویی به مردم در خودش احساس نمی کند!

 

خدا کند که نیاید! ایکاش می دانست که رای گرفتن به جز لذت، مسئولیت هم دارد. مسئولیت در برابر هزاران نفر خمینی شهری که چشم به تغییرات چهارساله شهر خود دوخته و جز سراب چیزی نمی بینند  و از مسئولین جز عدد موهومی 60 درصد اجرای مصوبات، چیزی نمی شنوند.

ادامه مقاله از این قسمت شروع می شود:

خدا کند که نیاید! و اگر بیاید پاسخ نماینده محترم شهرستان خمینی شهر را چه می دهد.

(قسمتی از بیانات نماینده خمینی شهر):  

"" شهرستان خمینی شهر بعد از تهران دومین تراکم جمعیت را داراست.( 175 کیلومتر مربع مساحت و حدود 320000 نفر جمعیت) نزدیکی به اصفهان باعث شده است که در طول سالیان بعد از انقلاب مشکلات این شهرستان نادیده گرفته شود نه کارخانه معظمی و نه حتی کارگاه متوسطی!

زمینهای این شهرستان چه در قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب به شهرستانهای اصفهان و نجف آباد و شاهین شهر ملحق شده است و ما مانده ایم و کوهی از مشکلات اقتصادی - اجتماعی - فرهنگی و امنیتی.

از آقای رئیس جمهور عزیزشخصا و از جناب آقایان دکتر داوودی و دکتر سعید لو می خواهم هیاتی ویژه را برای بررسی مشکلات به این شهرستان اعزام کنند و پروژه های ناتمام و حتی اجرانشده سفر رئیس جمهور را مشاهده نمایند .

بحمدا... وزارت مسکن قول داده است تا یک ماه دیگر(نویسنده:چهار ماه از این یکماه گذشته و خبری نشده است) مقاوم سازی بیمارستان 96 تخت خوابی منظریه را شروع کند ولی برای اتمام آن حداقل نیاز به ده میلیارد تومان اعتبار است . از بنیاد جانبازان می خواهم نسبت به تکمیل آسایشگاه جانبازان اقدام آنی و فوری نماید .

از وزارت ارتباطات می خواهم هر چه زودتر کد بین اصفهان وخمینی شهر را حذف نمایند .

از وزارت بهداشت و درمان می خواهم که تا ساخته شدن بیمارستان 96 تخت خوابی تجهیزات و پزشک مورد نیاز بیمارستان ساعی و شهید اشرفی اصفهانی و خانه های بهداشت را تامین نماید .

از سازمان تربیت بدنی و خصوصا آقای مهندس علی آبادی می خواهم که اولا سالن ورزشی چهارم وعده داده شده در سفر هیات دولت را اجرایی کند . ثانیا به قول خود مبنی بر احداث 2 سالن ورزشی در شهرستان عمل نماید ثالثا نسبت به تامین بودجه و اعتبار لازم در بودجه سال 88  برای احداث زورخانه ذوالفقار آدریان و سالن های ورزشی در آدریان - اندان - خوزان - فروشان - ورنوسفادران - دستگر - اصغر آباد - تیرانچی - وازیچه - اسفریز- قرطمان - ولاشان - دینان - هرستان - جوی آباد و قلعه امیریه اقدام کند .

از وزیر محترم راه می خواهم که به اتمام جاده کمربندی خمینی شهر توجه نموده نگذارد بحث متروی اصفهان - خمینی شهر فراموش گردد و همچنین برای احداث فلکه ورودی شهر کوشک اعتبارات لازم را در نظر بگیرد .

از وزیر محترم کشور می خواهم که ضمن کمک به شهرداری شهرهای خمینی شهر - درچه و کوشک نسبت به تامین وام بلاعوض برای احداث پل دوم درچه و قیر جهت آسفالت معابر این شهر اقدام لازم مبذول نماید و نسبت به تامین عده و عده نیروی انتظامی اهتمام ورزد.

از کمیته امداد امام و بهزیستی می خواهم که میزان اعتبار تخصیصی به کمیته امداد امام و بهزیستی شهرستان را افزایش دهند .

از سازمان تامین اجتماعی درخصوص افزایش بی رویه ناعادلانه حق بیمه گله مند بوده خواهان رسیدگی به وضعیت پلی کلینیک شهرستان خمینی شهر و همچنین کانون بازنشستگان تامین اجتماعی هستم .

از وزارت ارشاد می خواهم نسبت به تکمیل و احداث و تجهیز کتابخانه های عمومی در سطح شهرستان اهتمام ورزد.

از وزیر آموزش و پرورش برای تجدید نظر در گفتمان و بخشنامه ساماندهی تشکر و امیدوارم به قولهای داده شده عمل نمایند .

در پایان از هیات دولت می خواهم قانون مدیرت خدمات کشوری به ویژه بخش مربوط به نظام هماهنگ پرداخت ها را هر چه زودتر اجرایی نماید . خدایا چنان کن سرانجام کار - تو خشنود باشی و ما رستگار.""